Πηγή: https://www.facebook.com/Ipaideia?ref=ts&fref=ts

Αφιερωμένο σε όλους τους εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς...!!!

Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα? (Δ’ μέρος - Τελευταίο)

Τα παιδιά μας σήμερα μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που τους προσφέρει πολλά ερεθίσματα  λένε κάποιοι, εμείς στην ηλικία τους ήμασταν «χαζά»! Και εγώ με τη σειρά μου αναρωτιέμαι, τι ερεθίσματα είναι αυτά που τους στερούν τον ελεύθερο χρόνο που δικαιούνται, τους στερούν  τη χαρά της δημιουργικότητας και την ελευθερία σκέψεως και δράσης!

Δουλεύοντας το μυαλό τους ελεύθερα και δημιουργικά, μέσα στον ελεύθερο χρόνο τους και μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι τους,  τα παιδιά αποκτούν βιωματικές εμπειρίες και κατ’ επέκταση μια κριτική άποψη, ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν να διεκδικούν.  Διατηρώντας το μυαλό τους σε μια αδρανή κατάσταση, παρακολουθώντας παθητικά ότι τους προσφέρεται μέσω  καθοδηγούμενων δραστηριοτήτων και ακολουθώντας τελετουργικές καθημερινές διαδικασίες, τι δημιουργείται????

Μήπως δημιουργούνται «ρομποτάκια» που είναι σε θέση να εκτελούν, όπως ανέφερα σε προηγούμενο προβληματισμό μου, μόνο καθοδηγούμενες δραστηριότητες???

Και πιστεύει ποτέ κανείς, ότι με αυτό τον τρόπο μεγαλώνουμε ευτυχισμένους και ισορροπημένους ανθρώπους??? 

Σίγουρα μεγαλώνουμε, κατά την άποψή μου ανθρώπους που, πιθανόν αν δεν επαναστατήσουν στην πορεία της ζωής τους,  να έχουν αποκτήσει αρκετές γνώσεις. Σίγουρα όμως και το έχω δει σε πολλές περιπτώσεις, τα παιδιά αυτά σαν ενήλικες είναι άνθρωποι καταπιεσμένοι και κατ’ επέκταση όχι  και τόσο ισορροπημένοι!!!

Πιθανόν να μεγαλώνουμε ανθρώπους γεμάτους ΘΥΜΟ μέσα τους !!! Τι είναι αυτά που λες θ’ αναρωτηθούν εύλογα κάποιοι???

Ας κοιτάξουμε όλοι λίγο γύρω μας, στον περίγυρό μας. Γνωρίζεται οικογένειες με παιδιά που ήταν άριστοι μαθητές στο σχολείο, παρακολουθούσαν μαθήματα μουσικής, οπωσδήποτε δύο ξένες γλώσσες (δεν το συζητώ) και κάπου εκεί ενδιάμεσα, στριμώχνανε οι γονείς και λίγο αθλητισμό, έτσι … για εκτόνωση!!! Βεβαίως, η μαμά ήταν ένας εξαντλημένος άνθρωπος , που έβγαζε το σχολείο για δεύτερη ίσως και για τρίτη φορά «πάνω» από το/τα παιδιά της, το ίδιο και ο μπαμπάς που όλη τη μέρα έκανε δρομολόγια πηγαίνοντας τα παιδιά του από τη μια δραστηριότητα στην άλλη.

Προσέξτε, δεν έχουμε αναφερθεί καθόλου σε ελεύθερο χρόνο του παιδιού και παιχνίδι!!!

Τα παιδιά αυτά, στην πλειοψηφία τους, πέρασαν και μάλιστα με πολύ καλές βαθμολογίες στο πανεπιστήμιο (επιλογή σχολής … των γονέων βέβαια)!!!

 Ναι, εγώ γνωρίζω πολλές τέτοιες περιπτώσεις!!! Γνωρίζεται μήπως πως εξελίσσεται συνήθως ο πρώτος, τουλάχιστον, χρόνος αυτών των «άριστων» μαθητών και παιδιών???

Οι προσωπικές μου εμπειρίες λένε ότι, οι καφετέριες είναι γεμάτες από αυτά τα «άριστα» παιδιά. Οι γονείς όμως είναι ευχαριστημένοι!!! Τουλάχιστον έτσι νομίζουν!!!

Πολλοί από εσάς θα γνωρίζεται σίγουρα, όπως και εγώ, τα δύο επόμενα σενάρια. Το καλύτερο απ’ αυτά είναι, πτυχίο… «όποτε θέλουμε»…. σου έκανα τόσα χρόνια το χατίρι, τώρα θα περιμένεις!!! Το δυσμενέστερο βέβαια σενάριο είναι, παρακολουθώ όπως - όπως τη σχολή, που εσείς επιλέξατε για μένα, τον πρώτο χρόνο και αφού διαπιστώσω ότι εγώ άλλα όνειρα έχω για τη ζωή μου, δεν ξαναπατάω ποτέ, ίσως ... ξεγράφομαι κιόλας!!! Ναι και όμως, συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, γνωρίζω αρκετά απ’ αυτά! 

Και τι κάνουμε τότε??? Που βρισκόμαστε εμείς, που έχουμε θυσιάσει τη ζωή μας τόσα χρόνια προσφέροντας ότι καλύτερο στο παιδί μας και το «καθοδηγούσαμε» στον «ορθότερο» δρόμο γι ‘ αυτό??? Μα πάνω απ’ όλα που βρίσκεται το παιδί μας και τι κάνει σήμερα???

Να το τραβήξω και λίγο περισσότερο? Έστω ότι τα δύο παραπάνω σενάρια δεν υφίστανται. Το «άριστο» παιδί μας περνά στη σχολή του με επιτυχία, τελειώνει με το καλό, σε εύλογο χρονικό διάστημα και πράγμα δύσκολο στις μέρες μας, αποκαθίσταται κιόλας επαγγελματικά άμεσα. Στην πορεία των χρόνων όμως, αυτή η δουλειά την οποία έχει σπουδάσει για να κάνει δεν τον αντιπροσωπεύει (δεν την έχει επιλέξει στην ουσία το ίδιο το παιδί), δεν τον κάνει ευτυχισμένο…!!! Τι γίνεται τότε???

 Εκεί που θέλω να καταλήξω, καθώς οι προβληματισμοί γύρω από το παιδί και τον ελεύθερο χρόνο του είναι πολλοί, είναι ότι το παιχνίδι ανήκει δικαιωματικά σε κάθε παιδί και το παιδί στο παιχνίδι !!!

Από τα αρχαία χρόνια οι σοφοί πίστευαν ότι τα παιδιά για ν’ αναπτυχτούν σωστά και να γίνουν σωστοί ενήλικες έπρεπε να έχουν χρόνο για ελεύθερο παιχνίδι με άλλους συνομηλίκους τους. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και πολλές έρευνες, που έγιναν  γύρω απ’ αυτό το θέμα, από τότε μέχρι σήμερα. 

Μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι το παιδί μαθαίνει να σέβεται πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του και μετά τους άλλους, κοινωνικοποιείται, αποκτά αυτοπεποίθηση, αφού καλείται να δώσει μόνο του λύσεις σε προβλήματα που προκύπτουν, αναγκάζεται να εξασκήσει τις δυνατότητες του μυαλού του, πολλές φορές μάλιστα με ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο, αποκτά προσωπική αντίληψη του εξωτερικού περιβάλλοντος και των συνθηκών του και το σημαντικότερο έχει προσωπική ΑΠΟΨΗ για τη ζωή του!!!!

Η σωστή και όχι «καθοδηγούμενη» διαπαιδαγώγηση από την πλευρά του γονέα, σε συνδυασμό με την προσωπική άποψη του παιδιού, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσουν το δεύτερο σε σωστότερες επιλογές στη ζωή του!!!

Βρείτε λοιπόν χώρους και αφήστε τα παιδιά ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ!!!

Στέλλα Σταμέλου