Τα λέμε ... με τη Στέλλα

Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα? (Α’ μέρος)

Στα 15 χρόνια, έως τώρα, ενασχόλησης μου με τα παιδιά, έκανα μια προσωπική έρευνα που αφορούσε το χαμόγελο στο πρόσωπο κάθε καινούργιου μικρού μας φίλου. Δεν είμαι ψυχολόγος αλλά είμαι σε θέση από την εμπειρία μου να διακρίνω κάποια ουσιώδη πράγματα.

 Το συμπέρασμά μου λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια, δυστυχώς δεν είναι αρχικά, ενθαρρυντικό. Χρησιμοποιώ τη λέξη «αρχικά» γιατί πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας, στο χέρι του κάθε γονέα ν’ αλλάξει κάποιες δεδομένες για τον ίδιο, μέχρι τώρα, συμπεριφορές και αντιλήψεις. Στο σημείο αυτό θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι πέρα από την επαγγελματική μου ιδιότητα ως υπεύθυνης κέντρου προσχολικής αγωγής, είμαι μητέρα δύο αγοριών ηλικίας 20 και 12 ετών αντίστοιχα. Κάνω την αναφορά αυτή θέλοντας να τονίσω ότι δεν υπήρξα ένας απλός παρατηρητής των παιδιών που μας εμπιστεύτηκαν τόσα χρόνια πολλοί γονείς, αλλά οι παρατηρήσεις μου προκύπτουν και από προσωπικές μου εμπειρίες κατά το μεγάλωμα και των δικών μου παιδιών. 

Για να μη μακρηγορούμε όμως ας έρθουμε στην ουσία. Θέτω λοιπόν πάλι το ερώτημα «Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα?» Θα βρεθούν ίσως κάποιοι από εσάς να απαντήσουν ότι, «ναι είναι ευτυχισμένα», κάποιοι άλλοι θ’ αναρωτηθούν, «γιατί τι τους λείπει, τρέχουμε όλοι μέρα για να τα έχουν όλα». 

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα? Θέλετε να γυρίσουμε λίγο πίσω, στα δικά μας παιδικά χρόνια? Πως βιώναμε εμείς τα παιδικά μας χρόνια και πως τα παιδιά μας? 

Ομολογουμένως οι περισσότεροι δεν είχαμε τις παροχές που προσφέρουμε σήμερα εμείς στα παιδιά μας. Δεν είχαμε το τελευταίο μοντέλο ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή το τελευταίο μοντέλο μιας κούκλας Barbie, δεν είχαμε σίγουρα υπολογιστή στο δωμάτιό μας και σίγουρα είχαμε και πολλές άλλες ελλείψεις. Πηγαίναμε στο σχολείο και φοράγαμε τις ποδιές μας (τραβηγμένο θα ισχυριστούν κάποιοι) , ήμασταν όμως όλοι ίδιοι. 

Τότε αν θυμάμαι καλά δεν υπήρχαν οι μπότες ugg (για μωρά, παιδικές κ.λ.π.), υπήρχαν βέβαια άλλες επώνυμες μάρκες αλλά στο σχολείο ήμασταν όλοι ίδιοι. Γυρνούσαμε από το σχολείο και το πρώτο μέλημα μας ήταν να φάμε, να κάνουμε αμέσως τα μαθήματά μας και να βγούμε έξω, να συναντήσουμε τους φίλους μας και να παίξουμε. Να παίξουμε με τους φίλους μας ελεύθερα και ξέγνοιαστα, χωρίς φόβο. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό και τόσα άλλα παιχνίδια που έκαναν ευτυχισμένους και εμάς και τους γονείς μας και το σημαντικότερο … ανέξοδα!!! 

Δεν υπήρχαν στα παιδικά μας χρόνια αναφορές για παιδική μελαγχολία και κατάθλιψη!!! Γιατί τότε δεν υπήρχαν οικονομικά προβλήματα? 

Υπήρχαν θ’ απαντήσω εγώ και ο καθένας ας απαντήσει για τον εαυτό του, απλά τότε όλα ήταν πιο απλά, πιο αγνά, ίσως και πιο ξεκάθαρα. Και για να έρθουμε στο σήμερα, σας προκαλώ ν’ αρχίσετε να παρατηρείτε τα παιδιά γύρω σας με κριτική και όχι επικριτική ματιά. Τα παιδιά που τα έχουν όλα και δεν τους λείπει τίποτα….!!! 

Τι βλέπετε? (συνεχίζεται…) 

Στέλλα Σταμέλου 
Διευθύντρια του Κέντρου Προσχολικής Αγωγής
Το Τρενάκι