Γερμανοί: Γιατί τα Ελληνόπουλα είναι πιο ευτυχισμένα από τα πλούσια παιδιά μας;

Χθες το βράδυ σε μια διαδικτυακή  μου βόλτα, έπεσε  η προσοχή μου στο ακόλουθο άρθρο, το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας :

http://ipaideia.gr/germanoi-giati-ta-elinopoula-einai-pio-eutixismena-apo-ta-plousia-paidia-mas.ddb60d05ee3ffa3141465025d8462baa.html

Αναρωτιούνται, λέει, οι Γερμανοί γιατί τα δικά τους παιδιά , αν και πλουσιότερα , είναι λιγότερο ευτυχισμένα από τα Ελληνόπουλα?

Πιο συγκεκριμένα, η γερμανική εφημερίδα Welt σχολιάζοντας την έκθεση της Unicef ,  αναρωτιέται, «… πως γίνεται και τα παιδιά των Γερμανών που έχουν τα πάντα, είναι λυπημένα σε σχέση με τα παιδιά των Ελλήνων».

Το άρθρο αναφέρεται στην υποδειγματική συμπεριφορά  των παιδιών της Γερμανίας, στις άριστες σχολικές τους επιδόσεις και σε πολλά άλλα…!!! Παρ’ όλα αυτά όμως, όπως ισχυρίζεται η εφημερίδα, υπάρχει πρόβλημα…!!!

Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι προβληματισμοί μου σχετικά με το «αν τα παιδιά τα δικά μας, τα Ελληνόπουλα, είναι στις μέρες μας ευτυχισμένα»!!!

Τελικά τι προσπαθούμε να κάνουμε? Να παραδειγματιστούμε από τα γερμανικά πρότυπα διαπαιδαγώγησης και να μεγαλώσουμε τα  «υποδειγματικά» παιδιά της Γερμανίας?

Αυτό Θέλουμε άραγε για τα παιδιά μας?

Στέλλα Σταμέλου

ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ & ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ "ΓΑΛΑΞΙΑ" ΣΤΗ Ν. ΣΜΥΡΝΗ

31 Μαρτίου 2013 ... 15 Ιουνίου 2013 | Δημοτικός Πολυχώρος "Γαλαξίας" > Ν. Σμύρνη

Στον Δημοτικό Πολυχώρο Πολιτισμού "Γαλαξίας" στη πλατεία της Νέας Σμύρνης, στα πλαίσια του κύκλου εκδηλώσεων αφιερωμένου στα παιδιά, που ξεκίνησε από τις 10/3, το κουκλοΘΕΑΤΡΟ Αλεξίας Αλεξίου και το Θέατρο Σκιών Τάσου Κώνστα θα παρουσιάσουν, παραστάσεις που αγαπήθηκαν από μικρούς και μεγάλους.

Όσοι θέλετε να ταξιδέψετε στο «Χωριό της ΑΒ», να δείτε τις περιπέτειες του «Δον Τάκι» στο στοματόσπιτό του, να παίξετε με το λύκο στην νέα π/ση «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;», αλλά και να γελάσετε με τα κατορθώματα του Καραγκιόζη, προμηθευτείτε δωρεάν κάρτες εισόδου από τον Πολιτιστικό Οργανισμό Δήμου Νέας Σμύρνης και καλή διασκέδαση!

Το υπόλοιπο πρόγραμμα παραστάσεων κουκλοθέατρου και θεάτρου σκιών έχει ως εξής:
Κυριακή 31/3: «Το χωριό της ΑΒ», κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Κυριακή 7/4: «Δον Τάκις», κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Κυριακή 14/4: «Ο Καραγκιόζης πολυτεχνίτης», Θέατρο σκιών Τάσου Κώνστα
Κυριακή 21/4: «Το χωριό της ΑΒ», κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Κυριακή 28/4: «Το Πάσχα του Καραγκιόζη», Θέατρο σκιών Τάσου Κώνστα
Κυριακή 12/5: «Το χωριό της ΑΒ», κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Σάββατο 18/5: «Δον Τάκις,» κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Κυριακή 26/5: «Δον Τάκις», κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Κυριακή 2/6: «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;», κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Κυριακή 9/6: «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;», κουκλοθέατρο Αλεξίας Αλεξίου
Σάββατο 15/6: «Ο Καραγκιόζης ανθοπώλης», Θέατρο σκιών Τάσου Κώνστα

Πηγή :  http://www.artandlife.gr/Athina-koyklotheatro_theatro_skion_ston_polyxoro_galaksia_sti_n_smyrni

 Πηγή: https://www.facebook.com/Ipaideia?ref=ts&fref=ts

Αφιερωμένο σε όλους τους εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς...!!!

Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα? (Δ’ μέρος - Τελευταίο)

Τα παιδιά μας σήμερα μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που τους προσφέρει πολλά ερεθίσματα  λένε κάποιοι, εμείς στην ηλικία τους ήμασταν «χαζά»! Και εγώ με τη σειρά μου αναρωτιέμαι, τι ερεθίσματα είναι αυτά που τους στερούν τον ελεύθερο χρόνο που δικαιούνται, τους στερούν  τη χαρά της δημιουργικότητας και την ελευθερία σκέψεως και δράσης!

Δουλεύοντας το μυαλό τους ελεύθερα και δημιουργικά, μέσα στον ελεύθερο χρόνο τους και μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι τους,  τα παιδιά αποκτούν βιωματικές εμπειρίες και κατ’ επέκταση μια κριτική άποψη, ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν να διεκδικούν.  Διατηρώντας το μυαλό τους σε μια αδρανή κατάσταση, παρακολουθώντας παθητικά ότι τους προσφέρεται μέσω  καθοδηγούμενων δραστηριοτήτων και ακολουθώντας τελετουργικές καθημερινές διαδικασίες, τι δημιουργείται????

Μήπως δημιουργούνται «ρομποτάκια» που είναι σε θέση να εκτελούν, όπως ανέφερα σε προηγούμενο προβληματισμό μου, μόνο καθοδηγούμενες δραστηριότητες???

Και πιστεύει ποτέ κανείς, ότι με αυτό τον τρόπο μεγαλώνουμε ευτυχισμένους και ισορροπημένους ανθρώπους??? 

Σίγουρα μεγαλώνουμε, κατά την άποψή μου ανθρώπους που, πιθανόν αν δεν επαναστατήσουν στην πορεία της ζωής τους,  να έχουν αποκτήσει αρκετές γνώσεις. Σίγουρα όμως και το έχω δει σε πολλές περιπτώσεις, τα παιδιά αυτά σαν ενήλικες είναι άνθρωποι καταπιεσμένοι και κατ’ επέκταση όχι  και τόσο ισορροπημένοι!!!

Πιθανόν να μεγαλώνουμε ανθρώπους γεμάτους ΘΥΜΟ μέσα τους !!! Τι είναι αυτά που λες θ’ αναρωτηθούν εύλογα κάποιοι???

Ας κοιτάξουμε όλοι λίγο γύρω μας, στον περίγυρό μας. Γνωρίζεται οικογένειες με παιδιά που ήταν άριστοι μαθητές στο σχολείο, παρακολουθούσαν μαθήματα μουσικής, οπωσδήποτε δύο ξένες γλώσσες (δεν το συζητώ) και κάπου εκεί ενδιάμεσα, στριμώχνανε οι γονείς και λίγο αθλητισμό, έτσι … για εκτόνωση!!! Βεβαίως, η μαμά ήταν ένας εξαντλημένος άνθρωπος , που έβγαζε το σχολείο για δεύτερη ίσως και για τρίτη φορά «πάνω» από το/τα παιδιά της, το ίδιο και ο μπαμπάς που όλη τη μέρα έκανε δρομολόγια πηγαίνοντας τα παιδιά του από τη μια δραστηριότητα στην άλλη.

Προσέξτε, δεν έχουμε αναφερθεί καθόλου σε ελεύθερο χρόνο του παιδιού και παιχνίδι!!!

Τα παιδιά αυτά, στην πλειοψηφία τους, πέρασαν και μάλιστα με πολύ καλές βαθμολογίες στο πανεπιστήμιο (επιλογή σχολής … των γονέων βέβαια)!!!

 Ναι, εγώ γνωρίζω πολλές τέτοιες περιπτώσεις!!! Γνωρίζεται μήπως πως εξελίσσεται συνήθως ο πρώτος, τουλάχιστον, χρόνος αυτών των «άριστων» μαθητών και παιδιών???

Οι προσωπικές μου εμπειρίες λένε ότι, οι καφετέριες είναι γεμάτες από αυτά τα «άριστα» παιδιά. Οι γονείς όμως είναι ευχαριστημένοι!!! Τουλάχιστον έτσι νομίζουν!!!

Πολλοί από εσάς θα γνωρίζεται σίγουρα, όπως και εγώ, τα δύο επόμενα σενάρια. Το καλύτερο απ’ αυτά είναι, πτυχίο… «όποτε θέλουμε»…. σου έκανα τόσα χρόνια το χατίρι, τώρα θα περιμένεις!!! Το δυσμενέστερο βέβαια σενάριο είναι, παρακολουθώ όπως - όπως τη σχολή, που εσείς επιλέξατε για μένα, τον πρώτο χρόνο και αφού διαπιστώσω ότι εγώ άλλα όνειρα έχω για τη ζωή μου, δεν ξαναπατάω ποτέ, ίσως ... ξεγράφομαι κιόλας!!! Ναι και όμως, συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, γνωρίζω αρκετά απ’ αυτά! 

Και τι κάνουμε τότε??? Που βρισκόμαστε εμείς, που έχουμε θυσιάσει τη ζωή μας τόσα χρόνια προσφέροντας ότι καλύτερο στο παιδί μας και το «καθοδηγούσαμε» στον «ορθότερο» δρόμο γι ‘ αυτό??? Μα πάνω απ’ όλα που βρίσκεται το παιδί μας και τι κάνει σήμερα???

Να το τραβήξω και λίγο περισσότερο? Έστω ότι τα δύο παραπάνω σενάρια δεν υφίστανται. Το «άριστο» παιδί μας περνά στη σχολή του με επιτυχία, τελειώνει με το καλό, σε εύλογο χρονικό διάστημα και πράγμα δύσκολο στις μέρες μας, αποκαθίσταται κιόλας επαγγελματικά άμεσα. Στην πορεία των χρόνων όμως, αυτή η δουλειά την οποία έχει σπουδάσει για να κάνει δεν τον αντιπροσωπεύει (δεν την έχει επιλέξει στην ουσία το ίδιο το παιδί), δεν τον κάνει ευτυχισμένο…!!! Τι γίνεται τότε???

 Εκεί που θέλω να καταλήξω, καθώς οι προβληματισμοί γύρω από το παιδί και τον ελεύθερο χρόνο του είναι πολλοί, είναι ότι το παιχνίδι ανήκει δικαιωματικά σε κάθε παιδί και το παιδί στο παιχνίδι !!!

Από τα αρχαία χρόνια οι σοφοί πίστευαν ότι τα παιδιά για ν’ αναπτυχτούν σωστά και να γίνουν σωστοί ενήλικες έπρεπε να έχουν χρόνο για ελεύθερο παιχνίδι με άλλους συνομηλίκους τους. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και πολλές έρευνες, που έγιναν  γύρω απ’ αυτό το θέμα, από τότε μέχρι σήμερα. 

Μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι το παιδί μαθαίνει να σέβεται πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του και μετά τους άλλους, κοινωνικοποιείται, αποκτά αυτοπεποίθηση, αφού καλείται να δώσει μόνο του λύσεις σε προβλήματα που προκύπτουν, αναγκάζεται να εξασκήσει τις δυνατότητες του μυαλού του, πολλές φορές μάλιστα με ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο, αποκτά προσωπική αντίληψη του εξωτερικού περιβάλλοντος και των συνθηκών του και το σημαντικότερο έχει προσωπική ΑΠΟΨΗ για τη ζωή του!!!!

Η σωστή και όχι «καθοδηγούμενη» διαπαιδαγώγηση από την πλευρά του γονέα, σε συνδυασμό με την προσωπική άποψη του παιδιού, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσουν το δεύτερο σε σωστότερες επιλογές στη ζωή του!!!

Βρείτε λοιπόν χώρους και αφήστε τα παιδιά ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ!!!

Στέλλα Σταμέλου

Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα? (Γ’ μέρος)

Θέλοντας να δώσω λίγη έμφαση στη σημασία που έχει, στο δικό μου μυαλό, το ελεύθερο παιχνίδι των παιδιών μας θα προσπαθήσω να κάνω ένα διαχωρισμό.

Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε το παιχνίδι των παιδιών μας λοιπόν ως εξής:

•  Παιχνίδι βάσει κανόνων, περιλαμβάνει ομαδικά παιχνίδια όπου βοηθούν τα παιδιά μας να κοινωνικοποιηθούν και ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι κανόνες και τα όρια που μπαίνουν στο παιχνίδι, τα διδάσκουν τον τρόπο με τον οποίο θα έχουν μια ομαλή συμβίωση αρχικά με τους συνομηλίκους τους και αργότερα με τα ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον,

•   Ελεύθερο παιχνίδι, μέσα από το οποίο το παιδί μας βιώνει την πραγματικότητα, εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του (χαρά, λύπη, εκνευρισμό), υποδύεται ρόλους, βγάζει διάφορες πτυχές του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του, εκτονώνει την ενέργειά του και το σημαντικότερο ισορροπεί ψυχικά !!!

Με βάση τον παραπάνω διαχωρισμό και σε συνέχεια όσων ανέφερα στο β’ μέρος, πιστεύω ότι, εφόσον την πρώτη κατηγορία (παιχνίδι βάσει κανόνων), την κάλυπτε το σχολείο, όφειλα σαν μητέρα να εξασφαλίσω στα παιδιά μου, χρόνο για το ελεύθερο παιχνίδι τους. Κάτι τέτοιο όμως θα μπορούσα να το κάνω μόνο αν, κόντρα στο ρεύμα της εποχής, δεν γέμιζα τον υπολειπόμενο χρόνο τους μετά το σχολείο και με άλλες δραστηριότητες.

Ας έρθουμε τώρα σ’ έναν άλλο προβληματισμό. Ωραία όλα αυτά αλλά, Που θα παίξουν τα παιδιά μας ελεύθερα? Εμείς στα παιδικά μας χρόνια προλάβαμε τις αλάνες, παίξαμε κυνηγητό, κρυφτό, κουτσό και τόσα άλλα, τώρα όμως….???

Πράγματι μια θλιβερή διαπίστωση είναι η έλλειψη ελεύθερου και ασφαλούς εξωτερικού, τονίζω εξωτερικού, χώρου που θα μπορούν τα παιδιά μας να παίζουν. Αλλά και μια άλλη θλιβερή διαπίστωση είναι ότι τα παιδιά μας σήμερα, στην πλειοψηφία τους, δεν ξέρουν τι είναι το κρυφτό, το κουτσό, το κυνηγητό, τα μήλα … θυμάστε?

Αυτά που λέω, υπενθυμίζω, είναι παρατηρήσεις από τη συμπεριφορά των παιδιών του σχολείου μας, αλλά και των δικών μου παιδιών. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων τα παραδείγματα που αναφέρω αφορούν πάντα τα δικά μου παιδιά.

Απόγευμα Καλοκαιριού, μ’ έναν από τους γιους μου, ήταν τότε 6 χρόνων, κατεβήκαμε από το σπίτι στο δρόμο που μένουμε (είμαστε ακόμα από τους προνομιούχους που ζουν σε μια ήσυχη γειτονιά), για να παίξει, να κάνει ποδήλατο κλπ.

Συναντήσαμε μια ξαδέρφη μου με το μικρό της επίσης κοριτσάκι και αφήσαμε τα παιδιά να παίξουν ενώ εμείς μιλούσαμε. Ξαφνικά διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την κατάσταση αυτή, γιατί πολύ απλά δεν ήξεραν τι θα μπορούσαν να παίξουν από κοινού σ’ αυτόν τον ελεύθερο χώρο που είχαν.  Τους προτείναμε, θυμάμαι, να παίξουν κρυφτό και αυτά μας κοίταζαν γεμάτα απορία. Τι παιχνίδι ήταν αυτό?

Είμαι σίγουρη ότι όλους μας, μας έχει βρει το βράδυ παίζοντας κρυφτό με τους φίλους μας στις γειτονιές μας και οι μαμάδες μας να φωνάζουν από τα μπαλκόνια ή τις αυλές να μαζευτούμε επιτέλους… γιατί είναι αργά!!!!

Τα δικά μας όμως τα παιδιά δεν ήξεραν και εμένα αυτό προσωπικά με συγκλόνισε, αλλά μάλλον το ίδιο συγκλονίστηκε και η ξαδέρφη μου. Κοιταχτήκαμε αμέσως και σχεδόν με μια φωνή είπαμε ελάτε να παίξουμε μαζί, με σκοπό να μάθουμε στα παιδιά μας ένα τόσο σπουδαίο παιδικό παιχνίδι και τόσο ανέξοδο…. εεε???

Τα συγκεκριμένα βέβαια παιδιά όπως και όλα τα παιδιά της αντίστοιχης ηλικίας ξέρουν να χειρίζονται με τέλεια μαεστρία οποιοδήποτε ηλεκτρονικό παιχνίδι ακόμα και ηλεκτρονικό υπολογιστή και βεβαίως είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτό!!! 

Κρυφτό όμως δεν ξέρουν να παίζουν, μας έχει προβληματίσει ποτέ κάτι τέτοιο?

Κάποτε σε μια τάξη νηπιαγωγείου του σχολείου μας, απαρτιζόμενη πραγματικά από πολύ ταλαντούχα παιδιά, διαδραματίστηκε το ακόλουθο. Ήρθε η νηπιαγωγός στο γραφείο μου και μου είπε το εξής:

«Κα Στέλλα σήμερα είπα στα παιδιά να μου ζωγραφίσουν ελεύθερα, όπως νομίζει το καθένα, ένα σπίτι. Στην αρχή με κοιτούσαν όλα καλά, καλά και  αναγκάστηκα για να το κατανοήσουν, να ζωγραφίσω ένα σπίτι στον πίνακα». Μπορεί αυτό που σας λέω να φαίνεται απίστευτο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό και συνάμα σοκαριστικό. Παιδιά τα οποία σε οποιαδήποτε κατευθυνόμενη δραστηριότητα λειτουργούσαν άριστα, μόλις τους ζητήθηκε να λειτουργήσουν ελεύθερα, παρουσίασαν πρόβλημα.     

Τι συνέβη? Απευθυνόμασταν σε παιδιά με πολύ καλό δείκτη νοημοσύνης, τα   οποία ήταν σε θέση να εκτελέσουν άψογα κάθε εκπαιδευτική καθοδηγούμενη δραστηριότητα. Είδατε τι είπα, καθοδηγούμενη….!!! Αυτό συμβαίνει γενικότερα, τα παιδιά μας δεν έχουν μάθει να παίζουν, να σχεδιάζουν ελεύθερα. Δεν έχουν καλλιεργήσει τη φαντασία τους όσο θα έπρεπε για την ηλικία τους. Γιατί? Γιατί η φαντασία τους καλλιεργείται μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι και όχι βλέποντας DVD στην τηλεόραση με τις ώρες ή ασχολούμενα συνεχώς με δραστηριότητες οι οποίες απαιτούν κανόνες και πειθαρχία!!!  

     (συνεχίζεται) 

Στέλλα Σταμέλου

Φιλανθρωπική εκδήλωση

Μια θεατρική παράσταση για παιδιά που θα δοθεί από την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού με δωρεάν είσοδο.

Στέλλα Σταμέλου

"ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ"

 Όταν συζητάμε με τους φίλους μας και διαπιστώνουμε ότι το Πάσχα πλησιάζει, το μυαλό μας αρχίζει να τρέχει σε διάφορες προετοιμασίες που πρέπει να κάνουμε, ώστε να μας βρει έτοιμους η γιορτινή ημέρα του ΠΑΣΧΑ. Πρέπει να καθαρίσουμε το σπίτι μας σε κάθε λεπτομέρεια, να φτιάξουμε τα πασχαλινά κουλουράκια μας, να βάψουμε τα κόκκινα αυγά μας, να τρέξουμε οι νονοί και οι νονές στα μαγαζιά να ψωνίσουμε στα βαφτιστήρια μας και τόσα άλλα...!!!! Αν περιηγηθούμε πάλι στο Internet, θα βρούμε ένα σωρό συμβουλές για να προετοιμαστούμε πιο μεθοδικά για τις γιορτινές αυτές ημέρες! Καλά όλα αυτά αλλά αρκούν??? Είμαστε έτοιμοι???? 

Προετοιμάσαμε και τον εσωτερικό μας κόσμο καθώς και αυτόν του παιδιού μας για να είναι αντάξιος της Λαμπρής αυτής ημέρας???  
Θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα να ειπωθούν οι προβληματισμοί και τα σχόλια όλων των φίλων μας....!!!!!!! 

Στέλλα Σταμέλου

Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα? (B’ μέρος)

Ο μεγάλος μου γιος είναι σήμερα 20 χρονών και ο μικρός μου 12. Στην προσχολική ηλικία τους πήγαιναν σε παιδικό σταθμό, όπως όλα τα παιδάκια που οι γονείς τους εργάζονται. Το σχολείο τους προσέφερε ένα εμπλουτισμένο πρόγραμμα γεμάτο ερεθίσματα, κατάλληλα προσαρμοσμένα στην ηλικία τους, εκπαίδευση, μαθήματα θεατρικής αγωγής, μουσικής αγωγής, χορού και γυμναστικής. 

Στο σημείο αυτό θα ρωτήσω το εξής, θα έπρεπε σαν γονέας να τους προσφέρω και κάτι ακόμα στην ηλικία αυτή? Μήπως τελειώνοντας από το σχολείο τους, συνήθως γύρω στις 16:30, να τα πήγαινα και σε κάποιες άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες? Αναρωτιέμαι, μήπως θα ήταν ορθότερο να τους φτιάξω ένα πρόγραμμα όπου τα παιδιά μου θα επέστρεφαν στο σπίτι τους γύρω στις 20:30, θα έκαναν ένα μπάνιο, θα έτρωγαν και θα κοιμόντουσαν για να ξυπνήσουν την άλλη μέρα το πρωί και να συνεχίσουν μια από τα ίδια…??? 

Οι περισσότεροι, φίλοι, γνωστοί γονείς άλλωστε αυτό έκαναν, μήπως αυτό έπρεπε να κάνω και εγώ? 

Θα γυρίσω λίγο πάλι πίσω στα δικά μας παιδικά χρόνια, αναπολώντας τις στιγμές που γυρνώντας από το σχολείο, μοναδική μας έγνοια ήταν να τελειώσουμε τα μαθήματά μας και να βγούμε έξω να παίξουμε. Δεν είχαμε τότε στο πρόγραμμά μας και μάλιστα στις μικρές μας ηλικίες, τόσες πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Καθώς τελειώναμε το ανέμελο παιχνίδι μας, επιστρέφαμε στο σπίτι εξουθενωμένοι, ανήμποροι να στήσουμε καυγάδες με τους γονείς μας, πλενόμασταν, τρώγαμε και κοιμόμασταν σαν τα πουλάκια!!! Γονείς και παιδιά ευτυχισμένοι όλοι!!! 

Με βάση λοιπόν τα δικά μου παιδικά βιώματα, τη δική μου κριτική άποψη επί των πραγμάτων, στην προσπάθειά μου ν’ αφουγκραστώ (το βασικότερο όλων) τις ανάγκες των παιδιών μου, αποφάσισα να πάω κόντρα στο ρεύμα της εποχής και να επιτρέψω στα παιδιά μου να βιώσουν την παιδικότητά τους με ότι αυτό συνεπάγεται. Αλλά πέρα από τη δική μου αντίληψη (η οποία μπορεί ν’ αμφισβητηθεί από κάποιους), θα παραθέσω και μερικές ακόμα απόψεις, οι οποίες πιστεύω δεν μπορούν, αν μη τι άλλο, ν’ αγνοηθούν: 

• «Τα παιχνίδια είναι μέσο φυσικής και ηθικής ανάπτυξης» (Karl Groos) 
• «Τα παιχνίδια σ’ ένα λαό βοηθούν ν’ ανακαλύψουμε την ποιότητά τους και την αξία της τέχνης του» (Schiller) 
• «Τα παιχνίδια είναι μέσο ανάπτυξης της νοημοσύνης και των άλλων γνωστικών δεξιοτήτων» (Piaget) 
• «Πρέπει ν’ ακολουθούμε τους κανόνες της φύσης και να μην της είμαστε ενάντιοι» (Rousseau)  
• «Το παιδί στο παιχνίδι απαλλάσσεται από ψυχικά συμπλέγματα, αγωνίες και δειλίες, γίνεται ελεύθερο, πειθαρχικό κι κοινωνικό» (Ericson)                                                              Ας μην προτρέξουν κάποιοι και πουν ότι εμείς πάμε τα παιδιά μας σε εξωσχολικές δραστηριότητες (οι οποίες μας επιβαρύνουν κιόλας οικονομικά και μάλιστα στους σημερινούς δύσκολους καιρούς) για να παίξουν και να περάσουν καλά!!!                            Τα παιδιά που κάνουν αθλητισμό … κάνουν μάθημα, τα παιδιά που πάνε χορό … κάνουν μάθημα, τα παιδιά που κάνουν … γυμναστική κάνουν μάθημα, ας μην αναφέρω για τα μαθήματα αγγλικών και πληροφορικής. Δεν παίζουν ελεύθερα χωρίς κανόνες, αντιθέτως είναι πάλι σε πρόγραμμα!                                                                                                        Προς Θεού, για να μην παρανοηθώ, δεν εννοώ ότι δεν πρέπει τα παιδιά μας κάποια στιγμή ν’ ασχοληθούν με τον αθλητισμό, ο οποίος από προσωπική εμπειρία, τα γλυτώνει από «κακές» συνήθειες, όπως και με το χορό και τη μουσική ή την όποια άλλη δραστηριότητα, απλά αυτό που εννοώ είναι ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε, δεν πρέπει να τα πιέζουμε. Τα παιδιά θέλουν ελεύθερο χρόνο, χρόνο δικό τους που θα τον διαχειριστούν όπως θέλουν.                                                                                                                             Προβληματισμός: ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ??? (συνεχίζεται)                                                                      Στέλλα Σταμέλου

Τα λέμε ... με τη Στέλλα

Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα? (Α’ μέρος)

Στα 15 χρόνια, έως τώρα, ενασχόλησης μου με τα παιδιά, έκανα μια προσωπική έρευνα που αφορούσε το χαμόγελο στο πρόσωπο κάθε καινούργιου μικρού μας φίλου. Δεν είμαι ψυχολόγος αλλά είμαι σε θέση από την εμπειρία μου να διακρίνω κάποια ουσιώδη πράγματα.

 Το συμπέρασμά μου λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια, δυστυχώς δεν είναι αρχικά, ενθαρρυντικό. Χρησιμοποιώ τη λέξη «αρχικά» γιατί πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας, στο χέρι του κάθε γονέα ν’ αλλάξει κάποιες δεδομένες για τον ίδιο, μέχρι τώρα, συμπεριφορές και αντιλήψεις. Στο σημείο αυτό θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι πέρα από την επαγγελματική μου ιδιότητα ως υπεύθυνης κέντρου προσχολικής αγωγής, είμαι μητέρα δύο αγοριών ηλικίας 20 και 12 ετών αντίστοιχα. Κάνω την αναφορά αυτή θέλοντας να τονίσω ότι δεν υπήρξα ένας απλός παρατηρητής των παιδιών που μας εμπιστεύτηκαν τόσα χρόνια πολλοί γονείς, αλλά οι παρατηρήσεις μου προκύπτουν και από προσωπικές μου εμπειρίες κατά το μεγάλωμα και των δικών μου παιδιών. 

Για να μη μακρηγορούμε όμως ας έρθουμε στην ουσία. Θέτω λοιπόν πάλι το ερώτημα «Είναι στις μέρες μας τα παιδιά μας ευτυχισμένα?» Θα βρεθούν ίσως κάποιοι από εσάς να απαντήσουν ότι, «ναι είναι ευτυχισμένα», κάποιοι άλλοι θ’ αναρωτηθούν, «γιατί τι τους λείπει, τρέχουμε όλοι μέρα για να τα έχουν όλα». 

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα? Θέλετε να γυρίσουμε λίγο πίσω, στα δικά μας παιδικά χρόνια? Πως βιώναμε εμείς τα παιδικά μας χρόνια και πως τα παιδιά μας? 

Ομολογουμένως οι περισσότεροι δεν είχαμε τις παροχές που προσφέρουμε σήμερα εμείς στα παιδιά μας. Δεν είχαμε το τελευταίο μοντέλο ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή το τελευταίο μοντέλο μιας κούκλας Barbie, δεν είχαμε σίγουρα υπολογιστή στο δωμάτιό μας και σίγουρα είχαμε και πολλές άλλες ελλείψεις. Πηγαίναμε στο σχολείο και φοράγαμε τις ποδιές μας (τραβηγμένο θα ισχυριστούν κάποιοι) , ήμασταν όμως όλοι ίδιοι. 

Τότε αν θυμάμαι καλά δεν υπήρχαν οι μπότες ugg (για μωρά, παιδικές κ.λ.π.), υπήρχαν βέβαια άλλες επώνυμες μάρκες αλλά στο σχολείο ήμασταν όλοι ίδιοι. Γυρνούσαμε από το σχολείο και το πρώτο μέλημα μας ήταν να φάμε, να κάνουμε αμέσως τα μαθήματά μας και να βγούμε έξω, να συναντήσουμε τους φίλους μας και να παίξουμε. Να παίξουμε με τους φίλους μας ελεύθερα και ξέγνοιαστα, χωρίς φόβο. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό και τόσα άλλα παιχνίδια που έκαναν ευτυχισμένους και εμάς και τους γονείς μας και το σημαντικότερο … ανέξοδα!!! 

Δεν υπήρχαν στα παιδικά μας χρόνια αναφορές για παιδική μελαγχολία και κατάθλιψη!!! Γιατί τότε δεν υπήρχαν οικονομικά προβλήματα? 

Υπήρχαν θ’ απαντήσω εγώ και ο καθένας ας απαντήσει για τον εαυτό του, απλά τότε όλα ήταν πιο απλά, πιο αγνά, ίσως και πιο ξεκάθαρα. Και για να έρθουμε στο σήμερα, σας προκαλώ ν’ αρχίσετε να παρατηρείτε τα παιδιά γύρω σας με κριτική και όχι επικριτική ματιά. Τα παιδιά που τα έχουν όλα και δεν τους λείπει τίποτα….!!! 

Τι βλέπετε? (συνεχίζεται…) 

Στέλλα Σταμέλου 
Διευθύντρια του Κέντρου Προσχολικής Αγωγής
Το Τρενάκι

Κανόνες και Όρια

  

Συχνά ακούμε γονείς να διαμαρτύρονται για την ανάρμοστη συμπεριφορά των παιδιών τους στο σπίτι ή σε κάποια κοινωνική εκδήλωση και απορούν πως στο σχολείο τα παιδιά ακούνε, είναι πειθαρχημένα και σέβονται τους κανόνες της τάξης και γενικότερα του σχολείου. Πως καταφέρνουμε όταν επισκεπτόμαστε, σαν ομάδα, ένα θέατρο, ένα μουσείο, να ελέγξουμε τόσα πολλά παιδιά τη στιγμή που οι γονείς δυσκολεύονται, κάποιες φορές, να πειθαρχήσουν μόνο το δικό τους.

"Κανόνες" …. η μαγική λέξη, όπου μαζί με τη λέξη "όρια" μας δίνουν την απάντηση στις παραπάνω απορίες. Η φράση που συνηθίζουμε να λέμε είναι «δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο». Ένα παιδί με όρια είναι ένα άτομο ισορροπημένο και ευτυχισμένο, εν αντιθέσει μ’ ένα παιδί στο οποίο έχει δοθεί ασύδοτη ελευθερία, το οποίο νιώθει ανασφάλεια και έλλειψη κοινωνικού προσανατολισμού.

 Ένα παιδί χωρίς όρια και κανόνες πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, με όποιον και όποτε θέλει. Η τακτική όμως αυτή έχει σαν αποτέλεσμα απομονωμένα παιδιά χωρίς φίλους, χωρίς συναισθηματική κάλυψη. Παιδιά που δεν έχουν μάθει στο γνωστό «δούναι και λαβείν» και τελικά καταλήγουν να μη μπορούν να διαχειριστούν τη σχέση τους με τους άλλους. Η σταδιακή απομόνωση από τους φίλους τους καθώς και οι «τιμωρίες» από την πλευρά των γονέων, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να μη αντέχουν, κάποιες στιγμές, άλλο την απειθαρχία των παιδιών τους , οδηγεί τα παιδιά σε επιθετική συμπεριφορά. 

• Χρειάζεται λοιπόν από την πλευρά μας σαν γονείς να δείχνουμε σταθερότητα στη συμπεριφορά μας και χωρίς φωνές και τιμωρίες να οριοθετούμε από μικρή ηλικία τα παιδιά μας. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η οριοθέτηση είναι μια διαδικασία που απαιτεί υπομονή και επιμονή από μέρους μας καθώς τα παιδιά αρχικά θα προσπαθήσουν να καταπατήσουν τους κανόνες που θα θέσουμε. 
• Εξαρτάται από τη στάση που θα κρατήσουμε, τη συγκράτηση και τη δύναμη που θα δείξουμε, τη στιγμή της αντιπαράθεσης, για το αν θα τα καταφέρουμε ή όχι. Σίγουρα τις περισσότερες φορές δεν θα είμαστε αρεστοί προκαλώντας το θυμό τους, αλλά στο σημείο αυτό θα πρέπει να δείξουμε σταθερότητα.
•  Σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι βάζοντας όρια και κανόνες στο παιδί μας δε σημαίνει ότι καταπατούμε και ισοπεδώνουμε την προσωπικότητά του φέρνοντας στο τέλος αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που επιδιώκουμε και αναπτύσσοντας του ένα αίσθημα διστακτικότητας.                                                                                                                          Στέλλα Σταμέλου - Διευθύντρια Κέντρου Προσχολικής Αγωγής - Το Τρενάκι

Σας περιμένω να φτιάξουμε τη δική μας γειτονιά!